Podstawowa różnica między kinem cyfrowym a kinem tradycyjnym jest taka, że to drugie przechodzi już do historii. Oczywiście można się tu spierać nad subiektywną wyższością starych metod, jednak prawda jest taka, iż kino cyfrowe oferuje dużo więcej możliwości zarówno dla twórców filmów, ich dystrybutorów, właścicieli kin, jak i dla widzów. W tym artykule krótko omówimy różnice między kinem tradycyjnym a kinem cyfrowym.
Kino tradycyjne
Chociaż za twórców kina powszechnie uważa się braci Lumière, którzy w 1895 roku opatentowali kinematograf, historia sięga nawet niemal dekadę wstecz, bo w 1986 roku francuski wynalazca Louis Le Prince złożył podanie patent na kamerę filmową. Pierwsze, prymitywne jeszcze filmy narkęcił w dwóch kolejnych latach.
Nie będziemy tu zbyt szczegółowo wchodzić w historię kinematografii. Zaznaczymy jedynie, że od samego początku zasada działania kamery i projektora była u podstaw taka sama – obraz był utrwalany na światłoczułym materiale, z którego później za pomocą wiązki światła był rzutowany na powierzchnię projekcyjną (ekran).
Taka technologia jest nadal stosowana we współczesnych kinach tradycyjnych. Nośnikiem jest taśma filmowa, pierwotnie wykonywana z celuloidu. Jednak ze względu na to, że materiał ten jest bardzo łatwo palny, znaleziono dla niego alternatywę w postaci octanu celulozy oraz poliestrów. Stosowane są różne formaty zapisu obrazu. Obecnie jest to głównie 1,85:1 lub 1,66:1, czyli tzw. kaszeta, oraz 1,43:1 dla systemu IMAX.
Kino cyfrowe
XXI wiek to okres masowej i szybkiej cyfryzacji niemal wszystkich obszarów życia, w tym także kultury, a w jej obrębie – kina. Obraz jest zapisywany w formie cyfrowej, a stare nagranie przenosi się na nośniki cyfrowe. Czyli analogowy zapis ustąpił kodowi interpretowanemu przez elektroniczne urządzenia.
Zapis cyfrowy daje dużą dowolność, jeśli chodzi o wybór nośnika lub sposób dostarczenia danych do kina. Film może być zapisany na dysku twardym, nośniku optycznym lub bezpośrednio transmitowany do kina z użyciem wysokoprzepustowego łącza, ew. transferu satelitarnego. Odtworzenie odbywa się za pomocą projektora cyfrowego podłączonego do komputera (tzw. serwera).
Co ciekawe – w kinach cyfrowych mogą być również wyświetlane nagrania pierwotnie utrwalone na tradycyjnym nośniku. Wymaga to jednak przeprowadzenia cyfryzacji nagrania, czyli zeskanowania taśmy i zapisania jej w formie cyfrowej.
Zapis cyfowy doskonale nadaje się do technologii kinematografii 3D. Zaletą takiego rozwiązania jest to, że podczas projekcji oczy widza nie męczą się tak jak przy analogowym trójwymiarze i nie występuje konsekwencja w postaci bólu głowy.
Wymogi dotyczące całego systemu kina cyfrowego (sprzęt do projekcji, proces przygotowania, kompresji, pakowania, transportu, bezpieczeństwa danych) ustalane są przez organizację Digital Cinema Initiatives. Listę wymogów opublikowało również National Association of Theatre Owners, koncentrując się na aspektach nie regulowanych przez DCI.
Pionierem kinemaografii cyfrowej w Polsce było minipleks Nove Kino Praha w Warszawie – projektory cyfrowe pojawiły się tam już w połowie 2007 roku. Być może przyszłością tego rozwiązania jest zastąpienie projektorów ekranami LED (microLED). Taka technologia jest już stosowana w nielicznych jeszcze, najnowocześniejszych kinach, a wiodący producenci elektroniki mają w swojej ofercie ekrany microLED służące jako alternatywa dla tradycyjnych kinowych ekranów.
Tagi: nowe domy w Gdańsku